تجمع حزب جماعت اسلامی پاکستان در شرایطی برگزار می ‌شود که قدرت و اختیار در کشور عزیزمان در دست عده ‌ای معدود متمرکز شده است. متمم ۲۶ قانون اساسی پاکستان، سیستم قضایی را نابود کرده است، اما متمم ۲۷ نیز شکاف ‌های باقی‌ مانده را از بین برده است. سیستم قضایی سطح پایین هنوز در حال غبار پاشی بر عدالت بوده است، اما اکنون قوه قضاییه عالی کاملاً به دست حاکمان افتاده است. به رئیس جمهور و رهبری نظامی مصونیت قضایی مادام‌ العمر داده شده است و این اقدامی است که با هرگونه معیار والای اسلام، قطعنامه اهداف، قانون اساسی و قانون پاکستان در تضاد است. آیا طبقات حاکم نمی ‌فهمند که وقتی عدالت و انصاف را از بین می ‌برند، جامعه صحنه‌ ای از ظلم، بی ‌تفاوتی، ناامیدی و هرج و مرج را به نمایش می‌ گذارد. در چنین کشوری، برخی از ثروتمندان و قدرتمندان ممکن است احساس آرامش و آسایش کنند، اما در عوض آن، جامعه به سمت فساد فرهنگی حرکت خواهد کرد که در نهایت حتی برای چنین طبقات ممتازی نیز نابودی به همراه خواهد داشت. وقتی مردم از عدالت ناامید می ‌شوند، با برپایی دادگاه‌ های خود در خیابان ‌ها، بی‌ قانونی را ترویج می ‌دهند و عاملان این بی ‌قانونی همان کسانی خواهند بود که عدالت و انصاف را در مسلخ به دار آویختند. بنابراین، از حاکمان و به اصطلاح پارلمان فعلی می ‌خواهیم که بیدار شوند و برتری قانون، عدالت و انصاف را برقرار کنند، زیرا این می ‌تواند درهای صلح و توسعه را بگشاید. مهمترین وسیله برای از بین بردن فقر، جهل و بردگی از جامعه، آموزش عمومی است. چنین آموزشی، آموزش است که قانون اساسی پاکستان، دولت و حاکمان کشور را موظف به انجام آن کرده است. اما دولت و حتی مجالس، نقش جنایتکاران همدست را در نابودی آموزش ملی ایفا می‌کنند. به جای مراقبت از مؤسسات آموزشی دولتی، فعالیت مداومی در فروش آموزش، تخریب مؤسسات ملی و خصوصی ‌سازی آنها وجود دارد. ما خدمات بخش خصوصی را برای آموزش تایید می ‌کنیم، اما سیاست آموزش خصوصی کور و کر، نقش بسیار تأسف ‌باری در استثمار والدین و تباه کردن آینده نسل جدید داشته است. از سوی دیگر، مؤسسات آموزشی دولتی در حال سقوط به اعماق نابودی هستند. پذیرش به طور مداوم در حال کاهش است. چندین دانشکده و دانشگاه ها در حال تعطیلی هستند. به معلمان و اساتید در مؤسسات دولتی بی ‌احترامی  می ‌شود، در حالی که معلمان و اساتید در بخش خصوصی مورد استثمار قرار می ‌گیرند. ما از آموزش رایگان در مؤسسات دولتی حمایت می ‌کنیم، اما آموزش رایگان به معنای آینده آموزشی بد و ویران نیست، بلکه به معنای یک سیستم آموزشی فعال و قادر به رقابت است. به همین ترتیب، لازم است دولت 30 میلیون کودک خارج از مدارس را به مدارس بیاورد. قانون اساسی، قوانین و فرهنگ دموکراتیک ایجاب می ‌کند که قدرت به مردم منتقل شود، که عملی ‌ترین و مؤثرترین وسیله آن احیای نهادهای دولتی محلی است، اما افرادی که در مجالس کشور نشسته ‌اند یا چند صد تاجر و صنعتگر که در شهرهای بزرگ نشسته ‌اند، نمی ‌خواهند قدرت به سطوح پایین‌ تر برسد. مجالس کشور در رقابت برای کسب قدرت فعال‌ تر هستند، اما حاضر به قانون ‌گذاری و برگزاری انتخابات برای مؤثر و توانمند کردن سیستم بدنه محلی در سطح پایین ‌تر نیستند. حزب جماعت اسلامی پاکستان به مبارزه برای دستیابی به این حق اولویت می ‌دهد: ۱. میلیون ‌ها کارگر و زحمتکش با حداقل دستمزد زندگی می‌کنند و تنها ۷۱٪ از آنها ثبت شده‌ اند، در حالی که ۳۸٪ اصلاً ثبت نشده‌ اند و مجبور به کار موقت هستند. اتحادیه ‌های کارگری دیگر وجود ندارند و امنیت شغلی کاملاً وجود ندارد. ۲. وضعیت کشاورزان و کارگران مزرعه حتی بدتر است. کشاورزان کوچک و کارگران مرتبط با کار کشاورزی، نماد های متحرک برده ‌داری دردناک هستند. کشاورزی در حال غرق شدن در اعماق زوال است. غرامت محصولات حتی هزینه ‌های اولیه را نیز پوشش نمی ‌دهد، چه رسد به اینکه دولت سود معقولی به آنها بدهد. یک کشور کشاورزی مجبور است کالاها را از خارج کشور خریداری کند. ۳. زمین ‌داران نه تنها مناطق وسیعی را اشغال کرده‌ اند، بلکه تسلط سیاسی و اداری خود را بر جامعه نیز تقویت کرده ‌اند. و اکنون فئودالیسم شرکتی شکل جدیدی از استثمار را به خود گرفته است. یکی از مظاهر آن را می ‌توانید به عنوان مثال در قالب محصولات اساسی مانند گندم، برنج، پنبه و نیشکر ببینید. در عوض آن، ما می ‌خواهیم مشارکت کشاورزان، بازرگانان و کارگران را به شکلی قانونی اجرا کنیم و برای این منظور آگاهی، ایجاد خواهیم کرد. ۴. در میان قربانیان این استثمار اقتصادی، محروم‌ ترین افراد از جنبه دردناک بی ‌احترامی و توهین به دانش دیده می ‌شود. صدای قدرتمند و نافذ برای جلوگیری از ظلم و بی‌ عدالتی در جامعه، قلم، روزنامه ‌نگاری و بخش‌ های مرتبط با ارتباطات جمعی است. این افراد در گذشته صدا و زبان ملت بودند، اما امروز از قدرت نوشتن و صحبت کردن محروم شده‌ اند. اگر مسیر رسانه ‌های اجتماعی نبود، قلم توسط شبکه استثمار گران شکسته می ‌شد. برای بازگرداندن تقدس قلم و روزنامه ‌نگاری، نیاز زمانه این است که جنبشی در تمام سطوح آغاز شود، در غیر این صورت کشور طعمه بدترین دیکتاتوری و ظلم خواهد شد. ۵. بخش بهداشت عمومی در حال فروپاشی است. دولت ‌های فدرال و ایالتی تمایلی به پذیرش این مسئولیت اساسی ندارند. بیمارستان ‌های دولتی نه تنها ناکافی هستند، بلکه فاقد امکانات نیز می ‌باشند. و بی‌ عدالتی بعدی این است که مراکز بهداشتی اولیه و بیمارستان‌ های دولتی با سرعت بسیار زیادی به بخش خصوصی واگذار می ‌شوند. پزشکانی که آموزش ‌های گران ‌قیمت را از تعداد زیادی از دانشکده ‌های پزشکی خصوصی دریافت کرده ‌اند، نه امنیت مالی دارند و نه فرصت ‌هایی برای آموزش عالی و پیشرفت دارند. این موضوع به منبعی برای بی ‌ارزش کردن آموزش و مهارت تبدیل شده است. همه محققان نقشی در تغییر این وضعیت دارند. (نویسنده رئیس حزب جماعت اسلامی پاکستان است[i].)